|
“AAAARRRRGGGG!” Klink Essie se skril stem deur Wanda se kamer.
“Kry dit weg, kry dit weg!” Met een groot sprong is sy bo-op Wanda se lessenaar. Sy trippel histeries tussen die klomp oop boeke rond. Wanda buk en tel die klein wit muisie versigtig van die vloer af op. “Kalmeer Essie, dit is net ʼn muis. Hy is skadeloos.” Essie klim huiwerig van die lessenaar af, maar bly steeds so ver moontlik van Wanda en die muis af weg. Sy het vanoggend ekstra vroeg opgestaan om haarself aan die nuwe bure te kom voorstel. Die laaste ding wat sy verwag het, was ʼn muis wat haar tegemoed hardloop toe Wanda haar by haar kamer innooi. “Sy naam is Kaptein Knibbel, maar jy kan hom sommer net Knibbels noem.” Die muis sit nou op Wanda se skouer en knibbel aan ʼn stukkie kaas wat sy uit haar sak uitgehaal het. |
|
“O… e... hy sal nie byt nie, sal hy?” vra Essie en gee ʼn treetjie nader.
“Nee, hy is baie vriendelik – solank jy net nie na kaas of vars bessies ruik nie.”
Essie kom nog nader en vryf versigtig met haar een vinger tussen Knibbels se ore. Hy maak sommer sy oë toe van lekkerkry. Essie glimlag. Dit is eintlik ʼn baie oulike ou muisie.
“So wat bring julle na Speurdersdal toe?” Sy hou nie op om Knibbels se koppie liefdevol te krap nie.
Wanda druk haar bril met een vinger hoër teen haar neus op.
“My ma het werk gekry by die biblioteek daar bo by die meer en my pa was lus vir ʼn verandering. Hy sê hy is moeg vir die gejaag van die groot stad.”
“Mhh,” mompel Essie terwyl sy steeds Knibbels se koppie krap. Dit lyk nie of sy eintlik gehoor het wat Wanda sê nie.
“Wil jy hom vashou?” vra Wanda en lig haar wenkbroue.
“Nee dankie,” sê Essie vinnig, “netnou piepie hy op my nuwe rok.”
Wanda lag. Sy hou nogal van Essie. Essie hou skielik op om vir Knibbels te krap. Sy gryp Wanda se hand en begin haar na die deur toe lei.
“Kom ek gaan wys jou ʼn bietjie rond. Ek kan vir jou al my gunsteling plekke gaan wys. Daar is baie lekker plekke om te swem en te speel by die meer. Baie mense glo selfs dat daar meerminne daar bly”
“Meerminne?” Wanda se oë rek.
“Ja, maar niemand het nog ooit een gesien nie. Kom, dan gaan wys ek jou hoe dit daar lyk!” Essie is al in die gang af en amper by die voordeur.
Wanda steek vas by die deur.
“Is dit nie baie gevaarlik nie? My ma laat my nooit toe om alleen in die strate rond te loop nie.”
Essie draai om en giggel.
“Dis nie die stad hierdie nie. Daar gebeur niks in hierdie dorpie nie. Ons is heeltemal veilig, belowe.” Sy draai weer om en begin met die tuin se paadjie af stap. Wanda huiwer nog, maar besluit dan dat Essie seker reg is. Sy bly darem al baie langer hier.
“Nee, hy is baie vriendelik – solank jy net nie na kaas of vars bessies ruik nie.”
Essie kom nog nader en vryf versigtig met haar een vinger tussen Knibbels se ore. Hy maak sommer sy oë toe van lekkerkry. Essie glimlag. Dit is eintlik ʼn baie oulike ou muisie.
“So wat bring julle na Speurdersdal toe?” Sy hou nie op om Knibbels se koppie liefdevol te krap nie.
Wanda druk haar bril met een vinger hoër teen haar neus op.
“My ma het werk gekry by die biblioteek daar bo by die meer en my pa was lus vir ʼn verandering. Hy sê hy is moeg vir die gejaag van die groot stad.”
“Mhh,” mompel Essie terwyl sy steeds Knibbels se koppie krap. Dit lyk nie of sy eintlik gehoor het wat Wanda sê nie.
“Wil jy hom vashou?” vra Wanda en lig haar wenkbroue.
“Nee dankie,” sê Essie vinnig, “netnou piepie hy op my nuwe rok.”
Wanda lag. Sy hou nogal van Essie. Essie hou skielik op om vir Knibbels te krap. Sy gryp Wanda se hand en begin haar na die deur toe lei.
“Kom ek gaan wys jou ʼn bietjie rond. Ek kan vir jou al my gunsteling plekke gaan wys. Daar is baie lekker plekke om te swem en te speel by die meer. Baie mense glo selfs dat daar meerminne daar bly”
“Meerminne?” Wanda se oë rek.
“Ja, maar niemand het nog ooit een gesien nie. Kom, dan gaan wys ek jou hoe dit daar lyk!” Essie is al in die gang af en amper by die voordeur.
Wanda steek vas by die deur.
“Is dit nie baie gevaarlik nie? My ma laat my nooit toe om alleen in die strate rond te loop nie.”
Essie draai om en giggel.
“Dis nie die stad hierdie nie. Daar gebeur niks in hierdie dorpie nie. Ons is heeltemal veilig, belowe.” Sy draai weer om en begin met die tuin se paadjie af stap. Wanda huiwer nog, maar besluit dan dat Essie seker reg is. Sy bly darem al baie langer hier.
|
Die twee stap giggelend en geselsend in die straat af. By die meer is daar ʼn nou stofpaadjie wat lei na ʼn pragtige piekniekarea. Terwyl hulle nog doodluiters op die paadjie stap, kom daar skielik ʼn seun op ʼn fiets van voor af aangejaag. Hy pyl reguit op Wanda af. “Pas op Wanda!” roep Essie, maar Wanda reageer te stadig. Die fiets tref haar met ʼn harde slag en sy en die seun rol teen die sypaadjie af. Essie hardloop nader. “Bennie! Kan jy nie kyk waar jy ry nie?” Sy help vir Wanda op en vee vies ʼn stofmerk waar die fiets by haar verby geskuur het van haar rok af. |
Bennie bloos en skud verleë die stof van sy broek af.
“Jammer,” mompel hy, “my fiets se brieke werk nie.”
“Moenie vir mý jammer sê nie.” Essie gooi haar hande dramaties in die lug.
“Jy het amper vir Wanda morsdood gery!”
Bennie sê niks nie. Hy staar net na sy tone. Skielik begin Wanda giggel. Bennie en Essie kyk vraend na haar. Essie volg Wanda se blik na Bennie se gesig, en dan sien sy dit: ʼn Dik stofstreep sit reg onder Bennie se neus. Dit lyk kompleet asof hy ʼn snor het!
Wanda en Essie lag nou kliphard. Bennie frons. Vir wat staan en giggel die twee meisiekinders dan nou so?
Essie wys na sy bolip.
“Jy groei nogal vinnig ʼn snor,” sê sy laggend.
Bennie vee oor sy bolip met die agterkant van sy hand. Die stofstreep sit nou op sy hand. Dan begin hy ook lag.
“Hallo, ek is Bennie,” stel hy homself aan Wanda voor, “maar met so ʼn groot snor kan jy my maar net Ben noem!”
Wanda snork soos sy lag en kry amper nie ʼn woord uit nie.
“Haar naam is Wanda,” help Essie haar uit, “hulle het net gister daar langs ons ingetrek.”
Wanda hou skielik op lag en kyk soekend rondom haar.
“Waar is Kaptein Knibbel?” vra sy bekommerd.
“Kaptein wie?” vra Bennie en frommel sy neus.
“Kaptein Knibbel is Wanda se troetelmuis. Hy het seker van haar skouer af geval toe jou fiets haar getref het.” Essie begin ook om haar rondkyk.
“’n M… Muis…” Bennie hark verbouereerd met sy hand deur sy deurmekaar hare.
“Moet my net nie sê jy is bang vir ʼn klein ou muisie nie!” Essie het nou ophou soek en kyk spottend na Bennie. Wanda rol haar oë. Essie het al vergeet hoe sy netnou tekere gegaan het oor die muis.
“Ek is bang vir niks!” probeer Bennie braaf lyk, maar hy loer tog ongemerk om hom rond.
“Daar is hy!” roep Wanda. Essie en Bennie hardloop opgewonde nader. Dan steek hulle vas. Arme Knibbels sit op ʼn stuk dryfhout in die middel van die meer!
“Jammer,” mompel hy, “my fiets se brieke werk nie.”
“Moenie vir mý jammer sê nie.” Essie gooi haar hande dramaties in die lug.
“Jy het amper vir Wanda morsdood gery!”
Bennie sê niks nie. Hy staar net na sy tone. Skielik begin Wanda giggel. Bennie en Essie kyk vraend na haar. Essie volg Wanda se blik na Bennie se gesig, en dan sien sy dit: ʼn Dik stofstreep sit reg onder Bennie se neus. Dit lyk kompleet asof hy ʼn snor het!
Wanda en Essie lag nou kliphard. Bennie frons. Vir wat staan en giggel die twee meisiekinders dan nou so?
Essie wys na sy bolip.
“Jy groei nogal vinnig ʼn snor,” sê sy laggend.
Bennie vee oor sy bolip met die agterkant van sy hand. Die stofstreep sit nou op sy hand. Dan begin hy ook lag.
“Hallo, ek is Bennie,” stel hy homself aan Wanda voor, “maar met so ʼn groot snor kan jy my maar net Ben noem!”
Wanda snork soos sy lag en kry amper nie ʼn woord uit nie.
“Haar naam is Wanda,” help Essie haar uit, “hulle het net gister daar langs ons ingetrek.”
Wanda hou skielik op lag en kyk soekend rondom haar.
“Waar is Kaptein Knibbel?” vra sy bekommerd.
“Kaptein wie?” vra Bennie en frommel sy neus.
“Kaptein Knibbel is Wanda se troetelmuis. Hy het seker van haar skouer af geval toe jou fiets haar getref het.” Essie begin ook om haar rondkyk.
“’n M… Muis…” Bennie hark verbouereerd met sy hand deur sy deurmekaar hare.
“Moet my net nie sê jy is bang vir ʼn klein ou muisie nie!” Essie het nou ophou soek en kyk spottend na Bennie. Wanda rol haar oë. Essie het al vergeet hoe sy netnou tekere gegaan het oor die muis.
“Ek is bang vir niks!” probeer Bennie braaf lyk, maar hy loer tog ongemerk om hom rond.
“Daar is hy!” roep Wanda. Essie en Bennie hardloop opgewonde nader. Dan steek hulle vas. Arme Knibbels sit op ʼn stuk dryfhout in die middel van die meer!
|
“Ag foeitog, hy het seker op die houtjie geklim langs die wal en toe dryf dit weg.” Essie sit haar hand op Wanda se skouer.
“Wel ons moet hom gaan red!” roep Wanda uit. “Ja! Ons kan sommer bietjie swem ook!” Bennie laat hom nie tweekeer nooi nie. Hy los sy fiets net daar en plons in die water. Essie vou haar arms. “Gaan julle maar, ek wil nie my nuwe rok vuil maak nie.” Wanda lig haar wenkbroue en kyk skepties na die groot stofkol op Essie se rok. Essie sug. “Nou goed, ek kom.” Net toe hulle al drie in die water is, steek daar skielik ʼn wind op. Die water maal en draai om hulle rond. Die stuk dryfhout met Kaptein Knibbels op is skoonveld. Wanda probeer na die wal swem, maar die stroom is te sterk. ʼn Draaikolk vorm in die middel van die meer en sleur die skoppende en skreeuende kinders mee. “Essie! Bennie!” roep Wanda benoud, maar dis te vergeefs. Al antwoord wat sy kry is ʼn mond vol water. ʼn Groot golf water spoel oor haar kop en skielik is alles pikswart. |
|
Wanda knip haar oë verward. Alles rondom haar is effens dof. Sy probeer regop sit, maar besef dan dat sy sweef. Of nee… sy sweef nie… sy is onder water! Maar hoe haal sy dan asem?
Skielik voel sy ʼn hand op haar skouer. Sy ruk soos sy skrik. Dit is Essie. Bennie swem langs haar met oë so groot soos sy fiets se wiele.
“Wat gaan aan?” Wil hy bewerig weet. “Kan julle ook asem haal onder die water?”
Essie rol haar oë.
“Natuurlik kan ons, anders sou ons al lankal bewusteloos gewees het.”
“O…” Bennie hark weer met sy hand deur sy hare wat nou penregop om sy kop staan.
Wanda kyk om haar rond. Sy druk haar bril, wat elke nou en dan wil boontoe dryf, stywer op haar neus. Sy kan amper nie glo dat dit deur die hele storm op haar gesig gebly het nie. Iewers in die verte kan sy vaagweg iets soos ʼn groot pienk gebou uitmaak.
“Wanda,” Essie kyk in dieselfde rigting, “hoekom is daar ʼn kasteel op die bodem van die meer?”
Bennie trek sy asem diep in.
“Ek dink ons moet eerder teruggaan,” sê hy en wil net begin wegswem.
“Ek sê ons gaan stel ondersoek in!” roep Wanda, “dis nie aldag wat ʼn mens ʼn kasteel op die bodem van ʼn meer ontdek nie.” Wanda en Essie begin vinnig in die rigting van die kasteel swem. Bennie huiwer eers, maar toe hy sien dat hulle nie gaan omdraai nie, begin hy maar agter hulle aan swem.
Skielik voel sy ʼn hand op haar skouer. Sy ruk soos sy skrik. Dit is Essie. Bennie swem langs haar met oë so groot soos sy fiets se wiele.
“Wat gaan aan?” Wil hy bewerig weet. “Kan julle ook asem haal onder die water?”
Essie rol haar oë.
“Natuurlik kan ons, anders sou ons al lankal bewusteloos gewees het.”
“O…” Bennie hark weer met sy hand deur sy hare wat nou penregop om sy kop staan.
Wanda kyk om haar rond. Sy druk haar bril, wat elke nou en dan wil boontoe dryf, stywer op haar neus. Sy kan amper nie glo dat dit deur die hele storm op haar gesig gebly het nie. Iewers in die verte kan sy vaagweg iets soos ʼn groot pienk gebou uitmaak.
“Wanda,” Essie kyk in dieselfde rigting, “hoekom is daar ʼn kasteel op die bodem van die meer?”
Bennie trek sy asem diep in.
“Ek dink ons moet eerder teruggaan,” sê hy en wil net begin wegswem.
“Ek sê ons gaan stel ondersoek in!” roep Wanda, “dis nie aldag wat ʼn mens ʼn kasteel op die bodem van ʼn meer ontdek nie.” Wanda en Essie begin vinnig in die rigting van die kasteel swem. Bennie huiwer eers, maar toe hy sien dat hulle nie gaan omdraai nie, begin hy maar agter hulle aan swem.
|
Die kasteel is enorm. Wanda, Essie en Bennie voel soos miertjies teen die kasteel se vier groot torings. Die ingang van die kasteel toring hoog bo hulle koppe uit en is versier met hordes klein skulpies en seewier. Daar is niks rondom die kasteel behalwe kilometers sand nie.
“Ek het nie eers geweet die meer is so diep nie!” roep Wanda verwonderd en begin aan die deur trek. “Wanda… miskien moet ons nie in…” Bennie maak nie sy sin klaar nie, want Wanda en Essie het alreeds die groot deure oopgestoot. Die drie kinders staar verstom voor hulle uit. Binne die kasteel is ʼn hele ander wêreld! Oral om hulle is groot, kleurvolle korale, rotse versier met blou, geel en helder pienk skulpies en visse van allerlei groottes en vorms wat in groepe om hulle rond swem. “Waar is die kasteel se mure heen?” vra Essie in vervoering. Wanda begin stadig vorentoe swem na die reusagtige meermin-standbeeld wat in die middel van die rotse en korale staan. Die standbeeld is so groot, Wanda is seker sy kan binne-in die punt van die meermin-stert inpas. Bennie en Essie swem ook nader. |
|
|
“Dit is ʼn manjifieke werk, is dit nie?” hoor hulle skielik ʼn stem agter hulle.
Wanda, Essie en Bennie wip soos hulle skrik en draai om. Vir ʼn oomblik is hulle al drie sprakeloos. Dis ʼn meermin! ʼn Regte, egte meermin! Die meermin glimlag vriendelik. Haar pers stert blink effens en swiep liggies heen en weer in die water. Haar dik, rooi-bruin hare staan soos ʼn wolk om haar kop. “E... e...” probeer Bennie, maar hy kry nie ʼn woord uit nie. “Kom gou!” roep sy dringend en begin wegswem. Hulle hang vir ʼn oomblik verward in die water en dan begin Wanda agter die meermin aan spartel. Bennie en Essie volg kort op haar hakke. Die meermin swem gans te vinnig vir hulle en voor hulle hulle kan kry is sy weer weg. |
|
Skielik skuif daar ʼn groot skadu oor hulle. Wanda kyk op en haar oë rek. Bo hulle swem ʼn tamaai rooi seekat. Sy geel oë blits boosaardig en hy strek een van sy tentakels uit in Bennie se rigting. Essie gil kliphard. Wanda probeer na Bennie se hand gryp, maar die seekat stamp haar weg met een van sy hordes tentakels.
“Los my uit jou bol slym! Seekatte hoort nie eens is ʼn meer nie!” gil Bennie benoud terwyl die seekat met hom wegswem. Wanda en Essie swem agterna, maar dit is te vergeefs. Hulle kan nie byhou nie. “Wat gaan ons doen? Die liederlike ding gaan vir Bennie opvreet!” Essie swem verbouereerd in die rondte. “Wat gaan ons vir sy ma sê? Dis nou as die ding nie terugkom vir nagereg nie! Die seekat kan my nie opeet nie… dis ʼn nuwe rok hierdie!” |
|
Wanda kry vir Essie aan haar skouer beet.
“Essie, kalmeer, ons sal vir Bennie terugkry. Ons moet net daardie meermin opspoor. Miskien sal sy weet waar die seekat heengaan.”
Essie knik en haal diep asem.
“Maar waar gaan ons die meermin vind?”
“Hier is ek” roep ʼn fyn stemmetjie skielik. Die meermin kom van agter ʼn groot rots te voorskyn.
“Ek het die seekat hoor aankom en agter die rots kom skuil, maar te laat agtergekom julle is nie meer agter my nie.” sê sy terwyl sy nader swem.
Essie vou haar arms.
“Ons het nie sterte nie. Ons kan nie so vinnig soos jy swem nie.”
Wanda knik instemmend en voel-voel of haar bril nog op haar neus is.
“Askuus, ek het so bietjie vergeet,” sê die meermin skaam, “maar ons moet gou maak, voor die seekat julle vriend verorber. Hy terroriseer die waters nou al vir heeltemal te lank!”
Wanda en Essie kyk vraend na mekaar. Hulle verstaan nie lekker wat nou aangaan nie. Toe hulle niks sê nie, gaan die meermin voort.
“Ek het julle dopgehou van ver af toe julle in die meer gespring het om daardie harige diertjie te red. Julle het so braaf gelyk, dat ek besluit het om julle hierheen te bring om my te help om die meerminne te red.”
Essie vee ʼn haarsliert wat voor haar gesig dryf ui die pad uit.
“So daar is nóg meerminne?” vra sy verwonderd.
“Ja, maar die seekat het hulle almal gevange geneem en beplan om hulle vanaand op te vreet!”
Dit lyk amper asof die meermin begin huil, maar ʼn mens kan mos nie trane onder die water sien nie.
“So jy het die draaikolk gestuur om ons hierheen te bring?” Alles voel vir Wanda nogsteeds soos ʼn droom.
“Ja, meerminne kan water manipuleer en aan mense die vermoë gee om onder water asem te haal. Maar dit is nou genoeg praatjies. Ons moet na die seekat se grot toe gaan.”
Met dié woorde draai die meermin om en begin wegswem. Sy swem darem die keer aansienlik stadiger en Essie en Wanda kan haar gemaklik volg. Wanda wonder hoe die meermin weet waarheen sy gaan. Daar is niks anders as sand en water rondom hulle nie. Hier en daar lê daar ʼn rots of twee, maar hoe verder hulle gaan, hoe leër raak die bodem van die meer.
Na wat voel soos ʼn ewigheid, kom hulle uiteindelik op ʼn root klomp rotse af. Die water hier is melkerig en Wanda kan die groot grot-opening in die middel van die rotshoop net-net uitmaak. Aan beide kante van die grot se opening staan ʼn hoop rotse. Dit lyk amper soos pilare by die ingang van ʼn kasteel.
“Essie, kalmeer, ons sal vir Bennie terugkry. Ons moet net daardie meermin opspoor. Miskien sal sy weet waar die seekat heengaan.”
Essie knik en haal diep asem.
“Maar waar gaan ons die meermin vind?”
“Hier is ek” roep ʼn fyn stemmetjie skielik. Die meermin kom van agter ʼn groot rots te voorskyn.
“Ek het die seekat hoor aankom en agter die rots kom skuil, maar te laat agtergekom julle is nie meer agter my nie.” sê sy terwyl sy nader swem.
Essie vou haar arms.
“Ons het nie sterte nie. Ons kan nie so vinnig soos jy swem nie.”
Wanda knik instemmend en voel-voel of haar bril nog op haar neus is.
“Askuus, ek het so bietjie vergeet,” sê die meermin skaam, “maar ons moet gou maak, voor die seekat julle vriend verorber. Hy terroriseer die waters nou al vir heeltemal te lank!”
Wanda en Essie kyk vraend na mekaar. Hulle verstaan nie lekker wat nou aangaan nie. Toe hulle niks sê nie, gaan die meermin voort.
“Ek het julle dopgehou van ver af toe julle in die meer gespring het om daardie harige diertjie te red. Julle het so braaf gelyk, dat ek besluit het om julle hierheen te bring om my te help om die meerminne te red.”
Essie vee ʼn haarsliert wat voor haar gesig dryf ui die pad uit.
“So daar is nóg meerminne?” vra sy verwonderd.
“Ja, maar die seekat het hulle almal gevange geneem en beplan om hulle vanaand op te vreet!”
Dit lyk amper asof die meermin begin huil, maar ʼn mens kan mos nie trane onder die water sien nie.
“So jy het die draaikolk gestuur om ons hierheen te bring?” Alles voel vir Wanda nogsteeds soos ʼn droom.
“Ja, meerminne kan water manipuleer en aan mense die vermoë gee om onder water asem te haal. Maar dit is nou genoeg praatjies. Ons moet na die seekat se grot toe gaan.”
Met dié woorde draai die meermin om en begin wegswem. Sy swem darem die keer aansienlik stadiger en Essie en Wanda kan haar gemaklik volg. Wanda wonder hoe die meermin weet waarheen sy gaan. Daar is niks anders as sand en water rondom hulle nie. Hier en daar lê daar ʼn rots of twee, maar hoe verder hulle gaan, hoe leër raak die bodem van die meer.
Na wat voel soos ʼn ewigheid, kom hulle uiteindelik op ʼn root klomp rotse af. Die water hier is melkerig en Wanda kan die groot grot-opening in die middel van die rotshoop net-net uitmaak. Aan beide kante van die grot se opening staan ʼn hoop rotse. Dit lyk amper soos pilare by die ingang van ʼn kasteel.
|
Twee swaardvisse bewaar die ingang van die grot. Hulle swem heen en weer voor die groot opening. Elke keer as hulle omdraai en verby mekaar moet swem, steek die een die ander een met die punt van sy lang swaard-neus.
“Hou regs!” roep die een vies. “Ek dag dis links” skree die ander een. “Nee, regs is die anderkant” “Ek bedoel ek dag ek moet links hou…” Hulle stry so dat hulle nie sien hoe Wanda en die ander vinnig agter die hoop rotse regs van hulle induik nie. “Hoe gaan ons verby die swaardvisse kom?” fluister Essie bang. “Ek het ʼn idee” sê Wanda en swem agter die rotse uit. “Wanda, wees versigtig!” probeer die meermin keer. Wanda swem tot reg voor die swaardvisse. Hulle hou skielik op stry en draai na Wanda. |
“Mhh… wat het ons hier?” vra die een Swaardvis en grynslag.
“Dis ʼn vreemde gedroggie die,” sê die ander een en kyk na Wanda se bene.
“Ag verskoon my tog. Ek wil net vir julle geluk sê oor de fantastiese werk wat julle doen om hierdie grot so mooi te bewaar.” Wanda kyk soetjies na die twee verwarde swaardvisse.
“O... e... dankie...” sê die een en dit lyk amper asof hy begin bloos.
“Ek dink nie julle kry genoeg erkenning vir julle harde werk nie,” sê Wanda en druk haar bril stywer op haar neus.
“Wel... uh... dit is beslis so,” begin die een swaardvis, “die seekat blaf net altyd bevele. Hy het nog nooit eens vir ons dankie gesê nie.”
“Ja, ja!” beaam die ander een, “en hy is nie eens veronderstel om te blaf nie, want hy is ʼn seeKAT.”
“Nou ja,” sê Wanda en byt haar onderlip om te keer dat sy nie begin giggel nie, “ek en die raad van e... onderwater... bewaringsdienste... het dit goedgevind om aan julle die hoogste onderwater-toekenning te gee.”
Die twee swaardvisse straal omtrent van trots.
“Maar,” gaan sy voort, “hierdie toekenning behels ʼn paar seremoniële verrigtinge.”
“Ons sal enige iets doen!” roep die een.
“Ja, dit is hoogs tyd dat ons ʼn bietjie ordentlike erkenning kry!” stem die ander in.
“Nou goed, laat ons begin,” sê Wanda saaklik.
“Eerstens moet julle vyf keer so vinnig as moontlik in die rondte draai, julle vinne klap en dan weer so vinnig as moontlik drie meter na regs swem.”
“Dis ʼn vreemde gedroggie die,” sê die ander een en kyk na Wanda se bene.
“Ag verskoon my tog. Ek wil net vir julle geluk sê oor de fantastiese werk wat julle doen om hierdie grot so mooi te bewaar.” Wanda kyk soetjies na die twee verwarde swaardvisse.
“O... e... dankie...” sê die een en dit lyk amper asof hy begin bloos.
“Ek dink nie julle kry genoeg erkenning vir julle harde werk nie,” sê Wanda en druk haar bril stywer op haar neus.
“Wel... uh... dit is beslis so,” begin die een swaardvis, “die seekat blaf net altyd bevele. Hy het nog nooit eens vir ons dankie gesê nie.”
“Ja, ja!” beaam die ander een, “en hy is nie eens veronderstel om te blaf nie, want hy is ʼn seeKAT.”
“Nou ja,” sê Wanda en byt haar onderlip om te keer dat sy nie begin giggel nie, “ek en die raad van e... onderwater... bewaringsdienste... het dit goedgevind om aan julle die hoogste onderwater-toekenning te gee.”
Die twee swaardvisse straal omtrent van trots.
“Maar,” gaan sy voort, “hierdie toekenning behels ʼn paar seremoniële verrigtinge.”
“Ons sal enige iets doen!” roep die een.
“Ja, dit is hoogs tyd dat ons ʼn bietjie ordentlike erkenning kry!” stem die ander in.
“Nou goed, laat ons begin,” sê Wanda saaklik.
“Eerstens moet julle vyf keer so vinnig as moontlik in die rondte draai, julle vinne klap en dan weer so vinnig as moontlik drie meter na regs swem.”
|
Die twee swaardvisse begin ywerig in die rondte tol. Hulle klap entoesiasties hul vinne en skiet dan in ʼn rigting in. Die een skiet skoon in die verkeerde rigting, maar dit is wat Wanda verwag het. Hulle swem met ongelooflike spoed – reguit in die twee rotstorings aan weerskante van die ingang vas. En daar sit hulle met hulle swaard-neuse in die rotse vas!
“Help!” roep hulle benoud, maar die ander het alreeds by Wanda aangesluit en hulle swem by die grot in. “Uitstekende werk!” roep die meermin toe hulle binne is. Die grot is baie donker. Plek-plek skyn ʼn ligstraaltjie deur ʼn opening in die dak. Dit maak net genoeg lig sodat ʼn mens kan sien wat om jou aangaan. |
Wanda ril. Dit voel soos die tipe plek waar daar enige oomblik ʼn aaklige gedierte iewers kan uitspring. Hulle swem in ʼn lang, nou gangetjie af. Dit voel asof dit vir ewig aanhou. Uiteindelik is daar ʼn opening wat lei tot ʼn groot vertrek. Wanda en Essie snak gelyk na hul asem. Die vertrek is propvol rye en rye hokke. Elke hok het een of twee meerminne in. ʼn Muwwerige reuk hang in die lug. In die middel van die vertrek staan ʼn groot, swart pot.
Die seekat is besig om met sy een tentakel iets in die pot te roer. Wanda skrik toe sy hom gewaar en trek vir Essie en die meermin agter ʼn rots in. Gelukkig staan die seekat met sy rug na hulle toe. Hy gaan ongestoord voort om te roer. Een van sy ander tentakels gooi sout in die pot, nog een peper en ʼn ander een skep ʼn bietjie met ʼn lepeltjie uit om te proe.
“Ek sien nie vir Bennie nie,” fluister Essie terwyl sy versigtig agter die rots uit loer, “wat as die seekat hom al klaar opgeëet het?”
“E...ek dink hy is in die pot...” fluister Wanda langs haar, “ek kan sy hare sien uitsteek.”
Wanda wys na die swart hare wat in regop punte by die pot uitsteek.
“O nee! Ons is klaar te laat! Bennie is viskos!” Essie klou histeries aan Wanda se hand.
“Shhhhht!” fluister Wanda.
“Ek is jammer oor julle vriend,” snik die meermin, “maar julle moet my asseblief help, voor die res van die meerminne ook in daardie pot opeindig!”
“Ons sal dit nie toelaat nie!” fluister Wanda vasberade.
“Bleg!” kom daar skielik ʼn stem uit die pot uit, “jy gooi hopeloos te veel sout hierin!”
“Bennie!” roep Essie en Wanda gelyk. Die seekat ruk dadelik om.
“O visvingers… nou is ons in die moeilikheid!” fluister Essie.
Nie Wanda, Essie of die meermin maak ʼn geluid nie. Hulle sit tjoepstil met hulle rûe teen die rots. ʼn Rooi, slymerige tentakel kruip stadig oor die rots, reg langs Essie se gesig verby. Toe Essie haar kop wegdraai, kyk sy reg in die seekat se woedende geel oë vas.
“Aaaaarrrrrrggggg!” gil sy. Sy probeer wegswem, maar die seekat kry haar aan haar voet beet. Wanda gryp haar een hand en die meermin die ander. Hulle trek so al hulle kan, maar die seekat is te sterk. Hy ruk vir Essie uit hul greep en gooi haar met ʼn boog saam met Bennie in die pot. Dan kom hy al nader aan Wanda en die meermin. Wanda voel hoe haar hart in haar keel klop. Sy en die meermin swem agteruit, tot hulle rûe teen die kant van die grot stamp. Die seekat grynslag. Hy lig sy een tentakel op en strek dit na Wanda toe uit.
“Ek sien nie vir Bennie nie,” fluister Essie terwyl sy versigtig agter die rots uit loer, “wat as die seekat hom al klaar opgeëet het?”
“E...ek dink hy is in die pot...” fluister Wanda langs haar, “ek kan sy hare sien uitsteek.”
Wanda wys na die swart hare wat in regop punte by die pot uitsteek.
“O nee! Ons is klaar te laat! Bennie is viskos!” Essie klou histeries aan Wanda se hand.
“Shhhhht!” fluister Wanda.
“Ek is jammer oor julle vriend,” snik die meermin, “maar julle moet my asseblief help, voor die res van die meerminne ook in daardie pot opeindig!”
“Ons sal dit nie toelaat nie!” fluister Wanda vasberade.
“Bleg!” kom daar skielik ʼn stem uit die pot uit, “jy gooi hopeloos te veel sout hierin!”
“Bennie!” roep Essie en Wanda gelyk. Die seekat ruk dadelik om.
“O visvingers… nou is ons in die moeilikheid!” fluister Essie.
Nie Wanda, Essie of die meermin maak ʼn geluid nie. Hulle sit tjoepstil met hulle rûe teen die rots. ʼn Rooi, slymerige tentakel kruip stadig oor die rots, reg langs Essie se gesig verby. Toe Essie haar kop wegdraai, kyk sy reg in die seekat se woedende geel oë vas.
“Aaaaarrrrrrggggg!” gil sy. Sy probeer wegswem, maar die seekat kry haar aan haar voet beet. Wanda gryp haar een hand en die meermin die ander. Hulle trek so al hulle kan, maar die seekat is te sterk. Hy ruk vir Essie uit hul greep en gooi haar met ʼn boog saam met Bennie in die pot. Dan kom hy al nader aan Wanda en die meermin. Wanda voel hoe haar hart in haar keel klop. Sy en die meermin swem agteruit, tot hulle rûe teen die kant van die grot stamp. Die seekat grynslag. Hy lig sy een tentakel op en strek dit na Wanda toe uit.
|
Kloemps!
ʼn Klip tref die seekat skielik teen sy kop. En toe nog een, en nog een! Klippe reën nou op die seekat neer. Wanda kyk verbaas by die seekat verby. Essie en Bennie en al die meerminne vorm ʼn halfmaan om die seekat met hande vol klippe. Hulle moes uit die pot uit geklim het en die meerminne gaan bevry het terwyl die seekat nie gekyk het nie! Die seekat flap sy tentakels woes om hom rond, maar hy kry nie die klippe afgeweer nie. Hy trek met ʼn woeste vaart weg en verdwyn in die gangetjie af. |
|
“Hoera!” roep al die meerminne gelyk.
Wanda, Essie en Bennie swem nader en omhels mekaar. Bennie hark met sy hand deur sy hare.
“Ek is so bly julle het my kom haal! Daardie seekat het amper viskoekies met my gebak!”
Wanda en Essie lag. Die meermin kom na hulle toe aangeswem.
“Ek weet nie hoe om julle te bedank nie!” sê sy en omhels hulle, “as daar enige iets is wat julle wil hê, sê net, en dit is julle s’n!”
Wanda, Essie en Bennie kyk na mekaar.
“Wel, dit was ʼn fantastiese avontuur,” begin Bennie, “maar ek wil regtig graag nou huis toe gaan.”
Wanda en Essie knik instemmend.
“Nou goed, as dit is wat julle wil hê.” Die meermin lig haar arms hoog op en draai in die rondte. Sy draai al vinniger en vinniger. Die water begin om rondom hulle te maal. Wanda, Essie en Bennie hou mekaar se hande vas. Hulle tol al in die rondte. Vinniger en vinniger. Wanda kyk op en sien vlugtig hoe al die meerminne vir hulle waai.
Wanda, Essie en Bennie swem nader en omhels mekaar. Bennie hark met sy hand deur sy hare.
“Ek is so bly julle het my kom haal! Daardie seekat het amper viskoekies met my gebak!”
Wanda en Essie lag. Die meermin kom na hulle toe aangeswem.
“Ek weet nie hoe om julle te bedank nie!” sê sy en omhels hulle, “as daar enige iets is wat julle wil hê, sê net, en dit is julle s’n!”
Wanda, Essie en Bennie kyk na mekaar.
“Wel, dit was ʼn fantastiese avontuur,” begin Bennie, “maar ek wil regtig graag nou huis toe gaan.”
Wanda en Essie knik instemmend.
“Nou goed, as dit is wat julle wil hê.” Die meermin lig haar arms hoog op en draai in die rondte. Sy draai al vinniger en vinniger. Die water begin om rondom hulle te maal. Wanda, Essie en Bennie hou mekaar se hande vas. Hulle tol al in die rondte. Vinniger en vinniger. Wanda kyk op en sien vlugtig hoe al die meerminne vir hulle waai.
Wanda skrik wakker met Kaptein Knibbels wat aan haar ore snuffel. Essie en Bennie lê papnat langs haar op die oewer van die meer. Stadig begin hulle ook bykom. Wanda staar na die water van die meer wat doodstil voor haar uitgestrek lê.
“Ons weet nie eens wat is die meermin se naam nie,” laat Essie van haar hoor.
“Moenie bekommerd wees nie,” sê Wanda selfversekerd, “ek is seker dit is nie die laaste wat ons van haar gesien het nie.”
“Ons weet nie eens wat is die meermin se naam nie,” laat Essie van haar hoor.
“Moenie bekommerd wees nie,” sê Wanda selfversekerd, “ek is seker dit is nie die laaste wat ons van haar gesien het nie.”
Die drie staan op en begin met die stofpaadjie langs die meer af stap.
“Het julle lus om vanaand by ons te kom eet?” vra Bennie, “ek het lus vir ʼn lekker groot bord Calamari!”
“Het julle lus om vanaand by ons te kom eet?” vra Bennie, “ek het lus vir ʼn lekker groot bord Calamari!”
